Samen is beter

“Ik ben mijn studies gestart in interieurvormgeving.  Maar tegen het tweede semester zat ik al in de richting kleuteronderwijs. Mijn ervaring als leidster in de scouts in Gent had een vlammetje aangewakkerd dat te sterk was om te negeren. “

Vaste plek

“Eenmaal afgestudeerd, wilde ik dan ook onmiddellijk aan de slag. En dat liefst op een vast plekje, wat niet zo evident is in onderwijs. Ik moest er 3 treinen voor nemen naar Vilvoorde, maar ik ben nog steeds dankbaar dat ik daar de kans kreeg. Ik kon er iets opbouwen met de kinderen. 

Na 2 jaar vroegen ze mij of ik in het 1^e leerjaar wilde lesgeven in Etterbeek. Ja, natuurlijk wilde ik dat! Je krijgt bij deze leeftijd enorm veel voldoening, van zowel ouders als de kinderen zelf. Want het verschil in groei tussen september en juni is gigantisch.”

Vacature met warmte

“Acht jaar verder en twee baby’s later, begon de afstand toch te wegen. Hoewel ik niet echt actief op zoek was, stootte ik toevallig op een vacature bij GO! basisschool Bunderbos in Zele. De warmte, spontaniteit en juiste sfeer spatte ervan af. Ik ben een echt gevoelsmens en mijn buikgevoel vertelde me dat ik de sprong moest wagen. Tijdens mijn eerste gesprek voelde ik onmiddellijk de klik met de directie en toekomstige collega’s. Hoewel er in eerste instantie geen plaats was voor een voltijdse opdracht en ik mijn vaste benoeming kwijt zou zijn, wist ik dat ik me bij Bunderbos goed zou voelen. Meer nog, ik zag er ook onmiddellijk mijn kinderen naar school gaan.”

Onze mening telt

“En dus voilà, nu sta ik hier mijn 3^e schooljaar. Samen met een collega geven we in co-teaching les aan de 1e graad (1^e en 2^e leerjaar). En volgend jaar zal mijn eigen dochter bij mij zitten 😊. Ik houd van de samenhorigheid hier. We zijn een klein team, maar je voelt je hier onmiddellijk welkom.

We mogen over veel mee nadenken, zelfs op beleidsniveau. Ik was er destijds nog net niet, maar enkele jaren geleden heeft het team de nieuwe naam en visie van de school mee vormgegeven. Sindsdien zijn we in volle bloei en je merkt ook dat ouders mee zijn met ons verhaal. Dat gedeeld leiderschap creëert voldoening en motivatie. We bouwen samen aan deze school.”

Een groot hart

“Alle collega’s hebben dan ook een enorme drive en liefde voor de kinderen. Stuk voor stuk worden ze hier omarmd. Zelfs de kinderen die er om één of andere manier wat uitspringen. Dat is zeker niet overal het geval.

Het stopt ook niet als we naar huis gaan. Zo halen en brengen we al twee jaar elke dag een leerling naar een jeugdinstelling in Waasmunster, omdat we haar ook haar vertrouwde schoolomgeving niet willen afnemen. Ze is haar thuis al kwijt.

Iedereen heeft een hart voor alle kinderen die hier zitten. Die passie moet je hebben, want anders houd je het niet vol. Ik kom nog elke dag doodmoe thuis, maar het besef aan iets ontzettend waardevol te werken, is het meer dan waard.”

Tranen van trots

“Dat is ook de reden waarom ik ieder jaar weer met tranen van trots sta te blinken tijdens het overgangsmoment op het einde van het schooljaar. Ik ben dan blij dat de vakantie begint, maar toch stiekem ook niet… Ik wil ze eigenlijk altijd allemaal bij mij houden.
Had ik al gezegd dat ik een gevoelsmens ben? 😊”

Speciaal radartje

“Ik heb door die jaren in Brussel te werken, ontdekt dat ik sterk op dat gevoel kan vertrouwen. Als er kindjes zijn die het moeilijk hebben, gaat er bij mij een radartje aan en kan ik snel schakelen naar zijn of haar noden. Elk kind vraag een andere soort aanpak en ik voel dat snel aan. Ik moet daar niet te hard over nadenken.

Het nadeel van mijn buikgevoel is wel, dat dat niet strookt met het feit dat alles op papier moet staan in onderwijs. Er wordt gevraagd dat we onze agenda maken, maar eigenlijk weet je al: in de praktijk loopt het vaak anders. Dan moet je dat weer allemaal aanpassen en… ik zie daar soms het nut niet van in. Ik geef veel liever prioriteit aan de kinderen.”

Respect

“Voor de toekomst hoop ik dat steeds meer mensen de weg vinden naar onze school. We zijn in volle groei, maar momenteel zijn de klasgroepen nog klein. Ik gun de kinderen echt een diverse klasgroep waar ze veel van elkaar kunnen leren en waar samenhorigheid en respect voorop staat.

Dat respect hoop ik ook van de samenleving opnieuw te zien voor ons beroep. Net zoals dat vroeger was. Want, ja, leerkrachten verdienen dat!”